Ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών αντιπαθεί τον ισλαμιστή ηγέτη της Τουρκίας, είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο. Προεκλογικά, ο Τζι Μπάιντεν το ομολόγησε σε συνομιλία του με δημοσιογράφους της εφημερίδας New York Times… Και ούτε τώρα το κρύβει.
Πλήρης σύγχυση, αλλοίωση και απαξίωση των εννοιών της αυτονομίας, της ανεξαρτησίας και του καθήκοντοςεπικρατεί στη σημερινή μαζική κοινωνία μας. Μέχρι ενός σημείου κρίνεται φυσιολογικό, καθόσον το καθήκον έρχεται, συνήθως, σε σύγκρουση με το εξίσου σημαντικό αγαθό, την ατομική ελευθερία. Το να σεβόμαστε το άτομο και την ελεύθερη βούλησή του θεωρούνται βασικές αξίες των καιρών μας. Χωρίς, όμως, την αξία τού να εκτελούμε το καθήκον μας καταρρέει η κοινωνική τάξη, γιατί καταλύεται ο κοινωνικός ιστός και αναδύονται το χάος και αγωνία.
Το ισχύον Σύνταγμά μας, ο θεμελιώδης αυτός νόμος του κράτους με την αυξημένη τυπική ισχύ, περιέχει τμήμα και συγκεκριμένα το «Δεύτερο Μέρος» του (άρθρα 4 – 25) που φέρει τον τίτλο «Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα». Κατοχυρώνει δηλαδή ρητά το ελληνικό Σύνταγμα του 1975, όπως αυτό αναθεωρηθέν ισχύει σήμερα, τόσο τα ατομικά δικαιώματα που δύνανται να απολαμβάνουν οι άνθρωποι ως εκ φύσεως ελεύθερα όντα όσο και τα κοινωνικά δικαιώματα που έχουν τα άτομα ως μέλη ενός κοινωνικού προστατευτικού κράτους.
Το απαρασάλευτο θάρρος, η ναυτική αντίληψη και η καθοριστική συμβολή των ναυμάχων στην Εθνική Παλιγγενεσία αναδεικνύουν το κλέος των αγώνων τους. Η ναυτική τέχνη των Ελλήνων, η πολυσχιδής συνεργασία Αγγλων και Ελλήνων ναυτικών στον Επταετή πόλεμο (1756-1763) κατά των Γάλλων, η περαιτέρω ανάπτυξη της ελληνικής ναυτιλίας μετά τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (21/7/1774), οι ωκεάνιοι πλόες, η διάσπαση του αγγλικού ηπειρωτικού αποκλεισμού κατά του Ναπολέοντα (1806), η συνεργασία με τις ρωσικές μοίρες στο Ιόνιο και Αιγαίο Πέλαγος, κατά διάφορα χρονικά διαστήματα (1768-1807), καθώς και οι ναυπηγήσεις ικανού εκτοπίσματος σκαφών, επαύξησαν τη ναυτική γνώση, εμπειρία και συνετέλεσαν στην ανασύσταση της θαλάσσιας ισχύος και συνέχιση της τρισχιλιετούς ελληνικής ναυτικής παράδοσης.
Είναι γεγονός, ότι τα ανώτατα στελέχη υπηρεσιών Πληροφοριών αποφεύγουν τις δημόσιες εμφανίσεις και δηλώσεις. Ακόμη πιο σπάνιες είναι οι εμφανίσεις αξιωματούχων της ισραηλινής Mossad. Μ’ αυτή την έννοια, η συνομιλία μου* με τον πρώην αναπληρωτή διοικητή της Mossad και πρώην επικεφαλής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας του Ισραήλ Ιλάν Μιζράχι, είναι εξαίρεση. Ο Μιζράχι θεωρείται από τους κορυφαίους στον τομέα των Πληροφοριών και της αντιτρομοκρατίας, καθώς και άριστος γνώστης της Μέσης Ανατολής.